"Some lose all mind and become soul, insane. Some lose all soul and become mind, intellectual. Some lose both and become accepted."- C.B.

Prille lentezon, vogels die het beste van zichzelf geven en stilte …

Een stilte die ik op andere dagen met open armen zou verwelkomen alleen nu is het een stilte met een wrange nasmaak. Ik vraag me af of de vorige pandemie ook zo een stilte teweeg bracht? Of de mensheid toen ook zo reageerde als nu wanneer de wereld volop bezig was met de oorlogswonden te helen en de Spaanse griep meedogenloos toesloeg. Zouden ze ook, in een moment van samenhorigheid, in ziekte en leed een duimpje opgestoken hebben voor elkaar terwijl ze vòòr ‘De Ziekte’ elkaar naar het leven stonden? Brengt gedeeld leed vriend en vijand dichter bij elkaar? 

Onbezonnen

Eén feit kan als waarheid aangenomen worden: in tijden van nood worden beloften gemaakt met de beste intenties om daarna met goede argumenten verbroken te worden. Dus ik maak me geen illusie dat de we nu tot inkeer gekomen zijn. Dat we nu echt doordrongen zijn van mededogen, menselijkheid en naastenliefde. Dat we de natuur zullen respecteren en dat de buurvrouw straks ook nog boodschappen zal doen voor de oude man die ze waarschijnlijk zelfs niet van naam kende voor 14 dagen geleden, toen we die toespraak kregen van een regering die gevormd kon worden door onze grondwet uit te rekken.

Hardleers

Zoals de geschiedenis ons heeft geleerd zorgt ziekte en onzekerheid dat mensen een minder kritisch blik hebben. Er zijn altijd -op het juiste tijdstip- leiders en er zijn volgers. Ik denk dat het aan de volgers is om op tijd en stond aan de alarmbel te trekken. Om niet mee te gaan in een stroom van polariseren, zeker nu in tijden van quarantaine iedereen aangewezen is op nieuwsfeiten die via sociale media gretig worden gedeeld. Dat niemand vergeet dat een leider enkel zo sterk kan zijn door degene die hem volgen. Grote voorbeelden van polarisering is te vinden in de Holocoust, de Rwandese Genocide en de Rode Khmer. 


Naast mij ligt mijn hond, zorgeloos te dutten. Zou hij enig besef hebben hoe hectisch en gevaarlijk de wereld is, hoe zekerheden door een virus tenietgedaan zijn? Dat we niet meer moeten denken dat we als mensenras superieur zijn maar gegijzeld zijn door een ziekte die ons op de knieën gekregen heeft?


Ah ja, ik denk dat hij nu vooral geniet van mijn constante aanwezigheid en de extra koekjes.

-          Boektip : Eerst doodden ze mijn vader – Loung Ung (boektip)